This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Kapcsolatok
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
holland - angol: Outlet General field: Művészet/irodalom Detailed field: Költészet és irodalom
Forrásszöveg - holland Door Edward Hendriks
Copyright 2015 Edward Hendriks
Alle rechten voorbehouden
1.
Met een zucht laat ik me in het warme water zakken. Ik pak de douchecrème van de badrand, laat wat van het koude spul uit de fles glijden en wrijf het warm tussen mijn handen. Ik zeep mijn benen in. Mijn borsten, mijn oksels, mijn hals en mijn gezicht. Ik haal diep adem en probeer me te ontspannen.
Ik draai de kraan dicht, zodat het stil is op de badkamer. De spotjes in het plafond branden op halve kracht. De ventilator heb ik bewust uitgelaten. Ik stoor me er altijd aan als dat ding aan staat. Tijd voor mezelf, hoelang is dat verdomme al geleden?
Met mijn handen maak ik een kommetje en giet ik het schuim van mijn boven het water uitstekende knieën. Ze zijn nog een beetje bruin van de vakantie op Tenerife. De vakantie waarin het zo gigantisch uit de hand liep met Marcel. De hufter. En moet je die benen nu zien. Een kleurtje, dat wel. Maar dat maskeert niet dat ze inmiddels eenenveertig jaar oud zijn, net als de rest van mijn lichaam. Ik durf bijna niet meer voor de spiegel te staan, zo diep zijn de groeven naast mijn ogen. En in mijn hals. Om over die buik en die inmiddels ontelbare grijze haren tussen het bruin maar te zwijgen.
Ik druk mijn knieën tegen elkaar. Zal ik ze ooit nog om een mannenlichaam drukken. Een jong en lenig lichaam? Geen lichaam van een zestigplusser, alstublieft. Ik weet ook wel dat ik die genoeg kan krijgen, maar zó wanhopig ben ik ook weer niet. Nog niet, tenminste.
Ik leg mijn hoofd op de opgerolde handdoek op de rand van het bad en zucht opnieuw. Ja, daar lig je dan, Janne Derks. Helemaal op jezelf aangewezen in een piepklein flatje aan de rand van de stat. Eenenveertig jaar oud en dit is het resultaat. Geen man. Geen geld. Geen kind. En te oud om er nog een te krijgen. Het zijn de spaarzame momenten zoals deze, wanneer ik in bad lig of onder de douche sta, dat ik het bloed weer naar mijn hoofd voel stijgen. Jarenlang heeft hij me aan het lijntje gehouden. Nee, Jantje, ik ben nog niet aan kinderen toe. Je moet me wat meer tijd geven, popje. Na mijn master, misschien. Nee, nu heb ik tijd voor mezelf nodig. Waarom ben ik erin getrapt? Al die jaren? Al toen ik tweeëntwintig was wist ik het verdomme. Die vent is geen blijvertje.
Tijdens mijn studietijd had ik het af moeten kappen en voor Eric moeten kiezen. Toen al had ik er een punt achter moeten zetten. Maar een jaar of tien geleden had ik het zeker moeten doen. En nog zijn er tien jaar voorbijgegaan zonder dat er een lichtje bij mij ging branden. Totdat meneer op vakantie zelf aankondigde dat ik op kon sodemieteren uit zijn huis. Het huis waarin hij notabene in ons bed heeft liggen neuken met dat grietje van het werk. Godverdomme.
Zo gaat het steeds. Ik baal van mezelf. Geef de schuld aan mezelf. Ontspannen lukt niet. Als ik eindelijk tijd heb om alles te overdenken, ga ik mezelf verwijten lopen maken over wat er allemaal verkeerd is gegaan. Het heeft geen zin. Ik kan de tijd niet terugdraaien. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kan alleen maar mijn stinkende best doen om de tweede helft van mijn leven - als me nog zo veel tijd gegeven is - in te richten zoals ik het wil. En ja, ik weet het. I'm not the only one. Verre van dat. Evi is alleen, Karin is alleen, Sanne is alleen. Als je als vrouw veertig bent en je hebt een stabiele relatie, dan ben je al bijna een uitzondering.
Maar toch, voor mij is het wennen. Ik had me er als meisje iets heel anders van voorgesteld. Gisteren vroeg Evi nog of ik meeging naar de stad. Naar de stad! En dan niet om te shoppen, maar ’s avonds, om de kroeg in de gaan. Uitgaan, wat ik sinds ik halverwege de twintig was niet meer heb gedaan. Als het zo moet, aan de bar met een wijntje, en dan proberen een man aan de haak te slaan, dan hoeft het voor mij niet meer. Echt, ik zou nog liever in de grond verdwijnen dan als wanhopige veertigjarige - pardon, éénenveertigjarige - weer die vrijgezellenmarkt opgaan.
Dit werkt niet. Ontspannen lijkt niet meer tot de mogelijkheden te behoren. Ik draai de knop bij het voeteneind om, om het water weg te laten lopen. Ik trek mijn knieën naar me toe en staar naar het sop dat rondjes begint te draaien rondom de kolk die ontstaat. Als kind was ik er bang voor. Dacht ik dat ik in die kolk van water kon verdwijnen. Nu lijkt het niet eens zo’n onaantrekkelijk plan. Jezelf mee laten voeren met het badwater. Terwijl het water in het putje wegkolkt, kan ik mijn ogen niet meer van het ronddraaiende water houden. Het lijkt een soort meditatie. Ik voel me licht en prettig en heel even denk ik dat ik me echt moet vasthouden, omdat ik anders door het putje verdwijn.
Fordítás - angol By Edward Hendriks
Copyright 2015 Edward Hendriks
All rights reserved
1.
With a sigh, I immerse myself in the warm water. I get the shower gel off the side of the bath, let some of the cold liquid glide out of the bottle and rub it warm between my palms. I work it into my legs. Then move onto my breasts, my armpits, my neck and my face. I take a deep breath and try to relax.
I turn off the tap so the bathroom goes quiet. The spotlights in the ceiling are dimmed to half-capacity. I deliberately didn't turn the fan on. It always annoys me when that thing is on. Time for myself. Damn, I can't remember when the last time was.
I cup my hands and trickle water onto the foam on my knees which stick out of the bath. They are still a bit tanned from my holiday in Tenerife. The holiday where it all went so terribly wrong with Marcel. The jerk. Just take a look at those legs. Maybe a bit tanned alright. But that doesn't hide the fact that they are well into their forty-first year, just like the rest of my body. I hardly dare to stand in front of the mirror any more, that's how deep the creases are around my eyes. And my neck. Not to mention that tummy and the by now countless grey hairs that crept into the brown.
I squeeze my knees together. Will I ever squeeze them around a male body? A young and lean body? Just spare me the body of a sixty plus, please. I know that I can have one of those easily enough, but I am not ready for that yet. Not yet.
I rest my head on a rolled up towel against the side of the bath and sigh again. Here you are, Janne Derks. Left to fend for yourself in a tiny apartment in the suburbs. Forty-one years old and this is the outcome. No man. No money. No child. And too old to ever have one. Rare moments are these, when I am in the bath or under the shower, that I feel the blood pumping around my veins again, my head clearing. He kept me sweet for long years. No, Jan, I am just not ready for children yet. Give me some more time, honey. Maybe after I have finished my MA. No, I need some time for myself at the moment. Why did I fall for it? For all those years? I knew it already at twenty-two dammit. That guy is not a keeper.
I should have broken up with him when I was at uni and gone for Eric instead. That would have been the right time to make a clean break. But I should definitely have done it at least ten years ago. And another ten years flew by before I finally started to see the light. Until that holiday where he himself came out with the announcement that he wants me out of his house. The house where he lay in our bed fucking that little tart from work. For God's sake.
Typical. How could I be so stupid? It's all my fault. I can't relax. If I take the time to think it all over, I only blame myself for everything that went wrong. It's no use. I can't turn back time. The past is in the past. The only thing left is to do my utmost best to live the second half of my life - if I have that much time left - the way I want to. I know, I know. I'm not the only one. Far from it. Evi is on her own, Karin is on her own, Sanne is on her own. If you are a woman of around forty and you find yourself in a stable relationship, you can count yourself lucky.
But still, I will need to get used to this. As a little girl, I imagined my life to be quite different. Yesterday Evi asked if I wanted to go out in town. Going out in town! And not on a shopping spree, but in the evening for a drink at the pub. Going out is something I haven't done since my mid-twenties. If that's how it needs to be done, sipping wine at the bar whilst trying to catch a man, then it's not worth it for me. Seriously, I would rather let the ground swallow me up as a hopeless forty-year-old - excuse me, forty-one-year-old - than expose myself on the dating scene again.
This is just not working. Relaxation is no longer an option, it seems. I turn the knob at the end of the bath to open up the outlet to drain the bath water. I pull my knees up and stare at the frothy water that begins to swirl into a little whirlpool. As a child it used to make me nervous. I believed that I could get sucked up by the swirling water down the plughole. Now it doesn't even seem such a bad idea. To let yourself get carried away with the bath water. As the water drains away through the outlet, I can't help but watch the swirling vortex. It's like a kind of meditation. I start to feel light and easy and for a moment I think that I need to hold onto something otherwise I will be swallowed up by the plughole.
More
Less
Szakmai tapasztalat
Fordítói tapasztalat években: 8. A ProZ.com-ra regisztrált: Oct 2015.
Szakterületek