Η νοοτροπία μας ως απόρροια του εθνικού πνεύματος και εστίασης στην βουλγαρική
κοσμοθεωρία. Όταν η πείρα της ζωής και το βάθος της σκέψης βρίσκουν περιεκτική έκφραση, το αποτέλεσμα είναι μια σύντομη φράση που χτυπά με το πνεύμα και τους ήχους της σαν αποκάλυψη.
Συχνά προβάλλεται το επιχείρημα ότι ο Βούλγαρος είναι ένα ταπεινό πρόσωπο, το οποίο συνήθως επιδιώκει να αποφύγει το ακραίο - Σύμφωνα με την κοινή γνώμη, είναι καλύτερα να ακολουθείται μια πολιτική κομφορμισμού. Ίσως σε αυτό το μοντέλο σκέψης να βασίζεται η δημιουργία παροιμιών όπως «Όποιος ψάχνει μπελά, τον βρίσκει». Ακόμη και όταν πρόκειται για την αγάπη, η αντίληψη αυτή που έχουν οι Βούλγαροι, παραμένει έντονα παγιωμένη. «Αγάπα τον αγαπημένο σου με τις παραξενιές του» όπως λένε οι παλιοί. Όμως παραμένει και ένα άλλο είδος κοσμοθεωρίας, μια άλλη υπαρξιακή φόρμουλα η οποία προκάλεσε τη δημιουργία του ρητού «Ενώ οι σοφοί σκέφτονται, οι τρελοί πράττουν» . Το θέμα το πηγαίνει ακόμα περαιτέρω, το ρητό που υποστηρίζει ότι «Αν δε με ήθελε ο Θεός, ο διάβολος θα δωροδοκούσε για χατίρι μου». Στο τελευταίο ρητό αντανακλάται η φωνή της παράδοσης και η ορισμένη απουσία θρησκευτικότητας, η οποία είναι πιθανότατα μια λανθασμένη ερμηνεία, ένα υπόλειμμα που άφησε πίσω της η περίοδος του κομμουνισμού. Όταν λέμε « Όταν ο παπάς μεθάει, οι χωρικοί δεν ξεμεθούν ποτέ» αυτό ηχεί σαν μια δικαστική απόφαση, που ταυτίζεται με την κοινωνική και όχι τη θρησκευτική κριτική. Οι Βούλγαροι για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις χρησιμοποιούν την εξής ρήση, «Φτιάξε τους τροχούς μόνος σου, μην περιμένεις να έρθει ο βασιλιάς Μάρκος να το κάνει».
Η γενικότερη εντύπωση είναι ότι το να είσαι Βούλγαρος σημαίνει να εργάζεσαι πολύ, και να μην έχεις καθόλου διακοπές : «Κάλεσε στο γάμο το γάιδαρο , αλλά του είπε να πάρει μαζί του και το σαμάρι του». Το νήμα του ατομικισμού είναι εμφανές στο ρητό : «Δουλεύανε τα πρόβατα και τα έτρωγαν οι λύκοι» που σημαίνει ότι ο καθένας στηρίζεται μόνο στον εαυτό του. Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά αυτού του ταπεινού ανθρώπου, αυτό που χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης είναι το αιχμηρό μυαλό : «Το μυαλό του είναι κόσκινο - διαχωρίζει ακόμα και τους ψύλλους από τα άχυρα» . Οι εργατικοί απολαμβάνουν το σεβασμό αλλά και αυτός που καταφέρνει να επαινέσει τον εαυτό του, επίσης αποκτά το σεβασμό των άλλων : «Η χήνα που φωνάζει πιο δυνατά , έχει κάνει τα λιγότερα αυγά» . Στις παροιμίες μας υπάρχει και πολύ χιούμορ: «Περπατήστε σαν ένα σκυλί χτυπημένο με ραβδί».
Οι βουλγαρικές παροιμίες και τα ρητά αντιμετωπίζονται ως ένας πολύτιμος λίθος – ένας λεξικός πλούτος, που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας, και τον οποίο έχουμε καθήκον να διαφυλάξουμε.

Η νοοτροπία μας ως αντικατοπτρισμός του εθνικού πνεύματος και της εστίας της βουλγαρικής κοσμοθεωρίας. Όταν η εμπειρία και το βάθος σκέψης ανακαλύψουν λακωνική έκφραση, το αποτέλεσμα είναι σύντομη φράση, που εκπλήσσει με το πνεύμα και ακούγεται σαν αποκάλυψη.
Συχνά υποστηρίζεται, ότι ο Βούλγαρος είναι απλός άνθρωπος, ο οποίος στην καθημερινότητά του προσπαθεί να αποφεύγει τις υπερβολές - σύμφωνα με την πλέον διαδεδομένη άποψη είναι καλύτερα να ακολουθεί την πολιτική κομφορμισμού. Πιθανώς, αυτό το πρότυπο σκέψης είναι υπεύθυνο για την γέννηση παροιμιών, όπως π. χ.: «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε και οι κότες». Ακόμη και στην αγάπη ο Βούλγαρος στέκεται γερά στα πόδια του – «Αγάπα την γυναίκα σου και ας έχει και κουσούρια» λένε οι γέροντες. Αλλά υπάρχει και άλλο είδος κοσμοθεωρίας, μια άλλη υπαρξιακή φόρμουλα, η οποία γέννησε την παροιμία «Ὅσο νὰ τὰ σκεφτοῦν οἱ γνωστικοί, τὰ καταφέραν οἱ τρελοί». Φθάνουν ακόμα πιο μακριά υποστηρίζοντας ότι: «Αν ο Θεός δεν με θέλει, ο Διάολος θα κάνει ρουσφέτι για μένα». Στην τελευταία παροιμία δίνεται και μία διάσταση παραδοσιακή, σύμφωνα με κάποιους, έλλειψη θρησκευτικότητας, αφού ίσως λανθασμένα ερμηνεύεται ως κατάλοιπο της περιόδου του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η έκφραση «Όταν ο παπάς μεθάει, το χωριό δεν ξεμεθάει» αποτελεί περισσότερο κοινωνική κατηγορία, παρά θρησκευτική.
Οι Βούλγαροι έχουν συνηθίσει μόνοι τους να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις, «Αν κολλήσουν οι τροχοί σου μην περιμένεις τον Βασιλιά να στα σηκώσει». Η γενική αίσθηση είναι ότι η «συνήθεια των Βουλγάρων» είναι να το παρακάνουν με την δουλειά και όχι με τις διακοπές: «Προσκάλεσαν τον γάιδαρο σε γάμο, αλλά του ζήτησαν να φέρει και σαμάρι». Το στίγμα του ατομικισμού είναι εμφανές στην σκέψη: «Την ομαδική δουλειά λύκοι την φάγανε», δηλ. να στηρίζεσαι μόνο στον εαυτό σου. Ανάμεσα στα πιο εκτιμητέα χαρακτηριστικά αυτού του προσγειωμένου ανθρωπότυπου είναι ο οξύς νους: «Ο νους του τόσο κοφτερός – κόβει το νήμα και στον ψύλλο σαλβάρια ράβει». Ο εργατικός άνθρωπος απολαμβάνει τον σεβασμό, αλλά και εκείνος, που επαινεί τον εαυτό του, επίσης μετατρέπεται σε παράδειγμα: «Η κότα που κακαρίζει πολύ, τα λιγότερα αυγά δίνει».
Στις παροιμίες μας υπάρχει και πολύ χιούμορ: «Του πάει, όπως σε χτυπημένο σκύλο το ραβδί».
Οι βουλγαρικές παροιμίες είναι καθαρές και τέλειες σα πολύτιμες πέτρες - ένας λεκτικός πλούτος, που μας κληροδότησαν οι πατεράδες μας, το οποίο έχουμε την υποχρέωση να φυλάξουμε για τα παιδιά των παιδιών μας.

Η νοοτροπία μας, ως προέκταση του εθνικού πνεύματος και ως άξονα της βουλγαρικής κοσμοθεωρίας. Όταν οι εμπειρίες της ζωής και το βάθος της σκέψης βρουν λακωνική έκφραση, το αποτέλεσμα είναι μια σύντομη φράση, που χτυπά με τη διαύγειά της και ηχεί σαν αποκάλυψη. Συχνά υποστηρίζεται, πως ο Βούλγαρος είναι άνθρωπος προσγειωμένος και προσπαθεί να αποφύγει τις ακρότητες στην καθημερινότητά του - σύμφωνα με την κοινή γνώμη, είναι καλύτερα να εφαρμόζεται κομφορμιστική πολιτική. Ίσως αυτό το νοητικό πρότυπο αποτελεί τη βάση της δημιουργίας των παροιμιών όπως «Να καθόσουν φρόνιμος, να μην είχες μπελάδες». Ακόμη και στην αγάπη ο Βούλγαρος παραμένει προσγειωμένος – «Αγάπα την αγάπη σου με τις αδυναμίες της», λένε οι ηλικιωμένοι. Εφίσταται και μια άλλη κοσμοαντίληψη, ένα άλλο υπαρξιακό μοντέλο, που γέννησε την παροιμία «Ώσπου οι έξυπνοι να σκεφτούν, οι τρελοί θα κάνουν τρέλες». Και συνεχίζει παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι «Εάν δεν με θέλει ο Θεός, ο Διάβολος για μένα ρουσφέτι δίνει». Με την τελευταία εκφράζεται και η παραδοσιακή, σύμφωνα με κάποιους, έλλειψη θρησκευτικότητας, η οποία πιθανώς είναι μια ψευδής αντίληψη, που έχει μείνει από τα χρόνια του κομμουνισμού. Όταν λένε «Αν ο παπάς μεθάει, το χωριό δεν ξεμεθάει», αυτή είναι περισσότερο μια κρίση, ταυτισμένη με την κοινωνική κριτική και όχι με την θρησκευτική. Οι Βούλγαροι έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις μόνοι τους – «Αν βουλιάξει το κάρο σου, μην περιμένεις τον Βασιλιά να σου το βγάλει». Το γενικό αίσθημα είναι ότι «βουλγαρικό στοιχείο» είναι η υπερβολή στην εργασία, και όχι στις διακοπές – «Κάλεσαν τον γάιδαρο σε γάμο, αλλά του 'παν να φέρει και σαμάρι». Το νήμα του ατομικισμού είναι εμφανές στην κρίση: «Το κοινό το έργο, λύκοι το τρώνε», δηλαδή βασίσου μόνο στον εαυτό σου. Μεταξύ των χαρακτηριστικών, που χαίρει της μεγαλύτερη εκτίμηση αυτού του προσγειωμένου ανθρώπου είναι το κοφτερό μυαλό – «Το μυαλό του τόσο κοφτερό – και νήμα διασπά και σαλβάρι στον ψύλλο κάνει». Ο εργατικός απολαμβάνει το σεβασμό μας, αλλά και εκείνος, που προσπαθεί να επαινέσει τον εαυτό του γίνεται παράδειγμα – «Η κότα, που κακαρίζει περισσότερο, λιγότερα αυγά γεννά». Οι παροιμίες μας έχουν και πολύ χιούμορ – «Η τύχη του, σαν το ρόπαλο του δαρμένου σκύλου». Τα βουλγαρικά ρητά και οι παροιμίες είναι εξευγενισμένες και τελειοποιημένες όπως και οι πολύτιμοι λίθοι: ένας λεκτικός πλούτος, κληροδοτημένο από τους πατεράδες μας, τον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε για τα παιδιά των δικών μας παιδιών.

Η νοοτροπία μας ως απόρροια του εθνικού πνεύματος και της βουλγαρικής
κοσμοθεωρίας. Όταν η πείρα της ζωής και της σκέψης βρίσκουν έκφραση, το αποτέλεσμα είναι μια σύντομη φράση που ηχεί με το πνεύμα και τους ήχους της σαν την αποκάλυψη.
Συχνά προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι Βούλγαροι είναι άτομα τα οποία συνήθως επιδιώκουν να αποφύγουν τα άκρα - Σύμφωνα με την κοινή γνώμη, είναι καλύτερα να ακολουθείς την πολιτική κομφορμισμού. Ίσως σε τέτοιο μοντέλο σκέψης, βασίζεται η δημιουργία παροιμιών όπως «Αν κάθεσαι ήσυχα, δεν ειναι θαύμα». Ακόμη και στους Βούλγαρόφιλους η αντίληψη αυτή παραμένει έντονη. «Αγάπα το φίλο σου με τα λάθη του» όπως λένε οι παλιοί. Όμως παραμένει και ένα άλλο είδος θεωρίας, άλλη υπαρξιακή θεωρία που έφτιαξε το ρητό «Όταν σκέφτεσαι είσαι έξυπνος, όταν δε σκέφτεσαι είσαι τρελός” . Το θέμα το πηγαίνει πιο κάτω, το ρητό που υποστηρίζει ότι «Αν δε μου δώσει ο Θεός, θα τον δωροδοκήσει ο διάβολος». Στο τελευταίο ρητό φαίνεται η φωνή της παράδοσης και η απουσία θρησκευτικότητας, η οποία είναι πιθανότατα λάθος, υπόλειμμα που άφησε πίσω του ο κομμουνισμός. Όταν λέμε « Όταν ο παπάς μεθάει, οι χωρικοί είναι νηφάλιοι» αυτό ακόυγεται σαν δικαστική απόφαση, ταυτόσημη με την κοινωνική αλλά όχι και με την θρησκευτική κρίση. Οι Βούλγαροι για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις χρησιμοποιούν το εξής ρητό, «Φτιάξε τις ρόδες μόνος σου, μην περιμένεις να έρθει ο βασιλιάς Μάρκος να το κάνει».
Η γενικότερη εντύπωση είναι ότι το να είσαι Βούλγαρος σημαίνει να δουλεύεις πολύ, και καθόλου διακοπές : «Κάλεσε στο γάμο το γαιδούρι , αλλά του είπε να πάρει μαζί του και το σαμάρι». Ο ατομικισμόςείναι εμφανής στο ρητό : «Δουλεύανε τα πρόβατα και τα τρώγανε οι λύκοι» που σημαίνει ότι ο καθένας βασίζεται μόνο στον εαυτό του. Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά αυτού του ανθρώπου, αυτό που εκτιμάται είναι το έξυπνο μυαλό : «Το μυαλό του είναι κόσκινο - χωρίζει ακόμα και τους ψύλλους από τα άχυρα» . Οι εργατικοί έχουν το σεβασμό των άλλων αλλά και αυτός που καταφέρνει να διαφημίσει τον εαυτό του, επίσης έχει σεβασμό απο τους άλλους : «Όταν ο νέοσσός,
γελάει δυνατότερα , οι άλλοι σωπαίνουν» . Στις παροιμίες μας έχει και πολύ χιούμορ: «Περπατήστε σαν ένα σκυλί χτυπημένο με ραβδί».
Οι βουλγαρικές παροιμίες και τα ρητά αντιμετωπίζονται ως μια πολύτιμη πέτρα – ένας λεξικός πλούτος, που μας κληρονόμησαν οι πατέρες μας, και τον οποίο έχουμε καθήκον να προστατέψουμε.

Η νοοτροπία μας ως απόρροια του εθνικού πνεύματος και της βουλγαρικής
κοσμοθεωρία. Όταν η πείρα της ζωής και της σκέψης βρίσκουν έκφραση, το αποτέλεσμα είναι μια σύντομη φράση που χτυπά με το πνεύμα και τους ήχους της σαν αποκάλυψη.
Συχνά προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι Βούλγαροι είναι πρόσωπα τα οποία συνήθως επιδιώκουν να αποφύγουν το ακραίο - Σύμφωνα με την κοινή γνώμη, είναι καλύτερα να ακολουθείς πολιτική κομφορμισμού. Ίσως σε αυτό το μοντέλο σκέψης να βασίζεται η δημιουργία παροιμιών όπως «Αν κάθεσαι ήσυχα, δε θεωρείται θαύμα». Ακόμη και στους φίλους των Βούλγαρων η αντίληψη αυτή παραμένει έντονη. «Αγάπα το φίλο σου όπως είναι» όπως λένε οι παλιοί. Όμως παραμένει και ένα άλλο είδος κοσμοθεωρίας, μια άλλη υπαρξιακή θεωρία προκάλεσε το ρητό «Όταν σκέφτεσαι είσαι ξύπνιος, όταν δε σκέφτεσαι είναι τρελός” . Το θέμα το πηγαίνει περαιτέρω, το ρητό που υποστηρίζει ότι «Αν δε μου δώσει ο Θεός, θα δωροδοκήσει ο διάβολος». Στο τελευταίο ρητό φαίνεται η φωνή της παράδοσης και κάποια απουσία θρησκευτικότητας, η οποία είναι πιθανότατα ένα λάθος, ένα υπόλειμμα που άφησε πίσω του ο κομμουνισμός. Όταν λέμε « Όταν ο παπάς μεθάει, οι χωρικοί δεν είναι νηφάλιοι» αυτό ακόυγεται σα μια δικαστική απόφαση, ταυτόσημη με την κοινωνική αλλά όχι με τη θρησκευτική κριτική. Οι Βούλγαροι για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις χρησιμοποιούν την εξής ρήση, «Φτιάξε τις ρόδες μόνος σου, μην περιμένεις να έρθει ο βασιλιάς Μάρκος ».
Η γενικότερη εντύπωση είναι ότι το να είσαι Βούλγαρος σημαίνει πάρα πολλή δουλειά, και καθόλου διακοπές : «Κάλεσε στο γάμο το γαιδούρι , αλλά του είπε να πάρει μαζί του και το σαμάρι του». Το νήμα του ατομικισμού είναι εμφανές στο ρητό : «Δουλεύανε τα πρόβατα και τρώγανε οι λύκοι» που σημαίνει ότι ο καθένας βασίζεται μόνο στον εαυτό του. Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά αυτού του ανθρώπου, αυτό εκτιμάται είναι το αιχμηρό μυαλό : «Το μυαλό του είναι κόσκινο - χωρίζει ακόμα και τους ψύλλους από τα άχυρα» . Οι εργατικοί έχουν το σεβασμό των άλλων αλλά και αυτός που καταφέρνει να παινέσει τον εαυτό του, επίσης έχει σεβασμό των άλλων : «Όταν ο νέοςς,
γελάει δυνατότερα , οι άλλοι σωπαίνουν» . Στις παροιμίες μας υπάρχει και πολύ χιούμορ: «Περπατήστε σαν ένα σκυλί χτυπημένο με ραβδί».
Οι βουλγαρικές παροιμίες και τα ρητά αντιμετωπίζονται ως ένας πολύτιμη πέτρα – ένας λεξικός πλούτος, που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας, και τον οποίο έχουμε καθήκον να φυλάξουμε.