ProZ.com translation contests »
Exploring the desert: "The Doomed City" » Russian to Greek » Entry #22264

Source text in Russian

Translation #22264

Солнце было в зените. Медный от пыли диск висел в центре белесого, нечистого неба, ублюдочная тень корчилась и топорщилась под самыми подошвами, то серая и размытая, то вдруг словно оживающая, обретающая резкость очертаний, наливающаяся чернотой и тогда особенно уродливая. Никакой дороги здесь и в помине не было -- была бугристая серо-желтая сухая глина, растрескавшаяся, убитая, твердая, как камень, и до того голая, что совершенно не понятно было, откуда здесь берется такая масса пыли.

Ветер, слава богу, дул в спину. Где-то далеко позади он засасывал в себя неисчислимые тонны гнусной раскаленной пороши и с тупым упорством волочил ее вдоль выжженного солнцем выступа, зажатого между пропастью и Желтой стеной, то выбрасывая ее крутящимся протуберанцем до самого неба, то скручивая туго в гибкие, почти кокетливые, лебединые шеи смерчей, то просто катил клубящимся валом, а потом, вдруг остервенев, швырял колючую муку в спины, в волосы, хлестал, зверея, по мокрому от пота затылку, стегал по рукам, по ушам, набивал карманы, сыпал за шиворот…

Ничего здесь не было, давно уже ничего не было. А может быть, и никогда. Солнце, глина, ветер. Только иногда пронесется, крутясь и подпрыгивая кривляющимся скоморохом, колючий скелет куста, выдранного с корнем бог знает где позади. Ни капли воды, никаких признаков жизни. И только пыль, пыль, пыль, пыль…

Время от времени глина под ногами куда-то пропадала, и начиналось сплошное каменное крошево. Здесь все было раскалено, как в аду. То справа, то слева начинали выглядывать из клубов несущейся пыли гигантские обломки скал – седые, словно мукой припорошенные. Ветер и жара придавали им самые странные и неожиданные очертания, и было страшно, что они вот так – то появляются, то вновь исчезают, как призраки, словно играют в свои каменные прятки. А щебень под ногами становился все крупнее, и вдруг россыпь кончалась, и снова под ногами звенела глина.
Ο ήλιος ήταν στο απόγειό του. Ο δίσκος, χάλκινος από τη σκόνη, αιωρούνταν στο κέντρο του ασπρισμένου, ακάθαρτου ουρανού, η μπασταρδεμένη σκιά συστρεφόταν και διογκωνόταν ακριβώς κάτω από τα πέλματα, είτε γκρίζα και αραιωμένη, είτε ξαφνικά, σαν να ασχήμυνε ιδιαίτερα ζωντανεύοντας, αποκτώντας την εστίαση της σιλουέτας της και γεμίζοντας μαύρο. Εδώ απουσίαζε κάθε ίχνος δρόμου – μόνο οζώδης, γκρίζο-κίτρινος ξερός πηλός, ραγισμένος, νεκρός, συμπαγής σαν πέτρα, και τόσο άγονος (στερεός) που κάποιος θα αναρωτιόταν από που προέρχεται τόση σκόνη.

Ο άνεμος - δόξα τω Θεό – φυσούσε από πίσω. Κάπου πίσω μακριά, αναρροφούσε αμέτρητους τόνους φρικτού πυρακτωμένου φρέσκου χιονιού και τους έσερνε με τυφλό πείσμα, παραπλεύρως του ηλιοκαμένου χείλους, στριμωγμένου μεταξύ της αβύσσου και του Κίτρινου τοίχου. Μια έριχνε το χιόνι σε μορφή στροβιλισμένων προεξοχών ακριβώς μέχρι τον ουρανό, μια το μετέπλαθε σε καταιγίδες με ευέλικτους, σχεδόν εύμορφους λαιμούς κύκνων, ή απλά το έσερνε σε στροβιλισμένα μεγάλα κύματα. ‘Υστερα, ξαφνικά εξοργισμένος, εξακόντιζε το ακανθώδες αλεύρι στις πλάτες και στα μαλλιά, ρίχνοντάς το μέσα από το κολάρο και γεμίζοντας τις τσέπες, μαστίγωνε εξαγριωμένος το βρεγμένο από τον ιδρώτα σβέρκο, καμουτσίκιζε τα χέρια, τα αυτιά.

Τίποτα δεν υπήρχε εδώ, απολύτως τίποτα και για πολύ καιρό. Μπορεί και ποτέ πριν. Ο ήλιος, ο πηλός, ο άνεμος. Μόνο μερικές φορές, περιστρέφοντας και αναπηδώντας σαν τον παλιάτσο με γκριμάτσες, ορμίζει ένας ακανθώδης σκελετός ενός θάμνου, ξεριζωμένου κάπου όπου γνωρίζει μόνο ο Θεός. Ούτε σταγόνα νερού υπήρχε, ούτε σημαδια ζωής. Μονάχα σκόνη, σκόνη, σκόνη, σκόνη...

Κατά καιρούς ο πηλός κάτω από τα πόδια εξαφανιζόταν κάπου και αντικαθίστατο από το συμπαγές μείγμα χαλικιού. Τα πάντα εδώ ήταν πυρακτωμένα όπως στην κόλαση. Μια από δεξιά και μια από αριστερά, τα τεράστια, γκρίζα, αλευρωμένα τεμάχια των βράχων άρχιζαν να εμφανίζονται μέσα από τα μεγάλα κύματα ορμώμενης σκόνης. Ο άνεμος και ο καύσωνας τους έδωσαν τις πιο περίεργες και ασυνήθιστες σιλουέτες. Ήταν τρομακτικό ότι αυτές οι σιλουέτες μια εμφανίζονταν μια εξαφανίζονταν σαν τα φαντάσματα που παίζουν το δικό τους λίθινο κρυφτό. Εν τω μεταξύ το χαλίκι κάτω από τα πόδια μεγάλωνε και απότομα το έδαφος άλλαζε και πάλι κουδούνιζε από κάτω ο πηλός.