ProZ.com translation contests »
7th ProZ.com Translation Contest: "Sports" » Spanish to Greek » Entry by George Amolochitis

Source text in Spanish

Translation by George Amolochitis (#6058)

El fútbol soporta una maldición que a la vez es la salvación de jugadores, entre­nadores y forofos compungidos por una derrota. Se trata de una actividad en la que no basta con ganar, sino que hay que ganar siempre, en cada temporada, en cada torneo, en cada partido. Un escritor, un arquitecto, un músico pueden sestear un poco tras ha­ber hecho una gran novela, un maravilloso edificio, un disco inolvidable. Pueden no hacer nada durante un tiempo o hacer algo menor. Entre los primeros, que son los que más conozco, los hay que han pasado a ser buenos por decreto y hasta el fin de sus días gracias a una sola obra estimable escrita cincuenta años atrás. En el fútbol, por el con­trario, no caben el descanso ni el divertimento, de poco sirve tener un extraordinario palmarés histórico o haber conquistado un título el año anterior. No se considera nun­ca que ya se ha cumplido, sino que se exige (y los propios jugadores se lo exigen a sí mismos) ganar el siguiente encuentro tam­bién, como si se empezara desde cero siem­pre, analogía del resultado inicial de todo partido. A diferencia de otras actividades de la vida, en el deporte (pero sobre todo en el fútbol) no se acumula ni atesora nada, pese a las salas de trofeos y a las estadísticas cada vez más apreciadas. Haber sido ayer el mejor no cuenta ya hoy, no digamos mañana. La ale­gría pasada no puede hacer nada contra la angustia presente, aquí no existe la compen­sación del recuerdo, ni la satisfacción por lo ya alcanzado, ni por supuesto el agradecimiento del público por el contento procu­rado hace dos semanas. Tampoco, por tan­to, existen durante mucho tiempo la pena ni la indignación, que de un día para otro pue­den verse sustituidas por la euforia y la santi­ficación. Quizá por eso el fútbol sea un de­porte que incita a la violencia, como decía Cabrera: pero no por las patadas, sino por la angustia. A cambio hay que reconocer que tiene algo inapreciable y que no suele darse en los demás órdenes de la vida: incita al ol­vido, lo que equivale a decir que a lo que no incita nunca es al rencor, algo que se aprende sólo en la edad adulta."
Το ποδόσφαιρο φέρνει μια κατάρα που είναι ταυτόχρονα η διάσωση των παιχτών, των προπονητών και των οπαδών που είναι μετανιωμένοι εξ αιτίας μιας ήττας Πρόκειται για μια δραστηριότητα που δεν αρκεί να κερδίσει κανείς, αλλά πρέπει να κερδίζει πάντα, σε κάθε ποδοσφαιρική σεζόν, σε κάθε τουρνουά, σε κάθε ματς Ένας συγγραφέας, ένας αρχιτέκτονας, ένας μουσικός μπορούν να κάνουν ένα διάλειμμα αφού έχουν γράψει ένα σπουδαίο μυθιστόρημα, κτίσει ένα θαυμάσιο κτίριο, γράψει ένα αξέχαστο δίσκο. Μπορούν να μη κάνουν τίποτα για κάμποσο καιρό ή να κάνουν κάτι που νάχει λιγότερη σημασία,. Ανάμεσα στους πρώτους που είναι και οι περισσότεροι που ξέρω, τους συμβαίνει να θεωρούνται αναμφισβήτητα καλοί και μέχρι το τέλος της ζωής τους χάρη σε ένα αξιοσέβαστο που γράφτηκε εδώ και πενήντα χρόνια. Αντίθετα όμως στο ποδόσφαιρο, δεν εμπίπτουν ούτε η ανάπαυση ούτε η διασκέδαση, λίγο εξυπηρετεί το να έχει κανείς ένα ιστορικό γεμάτο νίκες ή να έχει πάρει το πρωτάθλημα τον περασμένο χρόνο. Δεν λαμβάνεται ποτέ υπόψη το τι έχει ήδη επιτευχθεί, παρά απαιτείται (και οι ίδιοι οι παίχτες το απαιτούν από τους εαυτούς τους) επίσης η νίκη στην επόμενη συνάντηση, σαν να γίνεται πάντα το ξεκίνημα από το μηδέν, αναλογία του αρχικού αποτελέσματος κάθε ματς. Διαφορετικά από τις άλλες δραστηριότητες της ζωής, στα σπορ (και κυρίως στο ποδόσφαιρο) δεν συσσωρεύεται και δεν αποταμιεύεται τίποτα, παρά τις αίθουσες με τα τρόπαια και τις στατιστικές που κάθε φορά εκτιμούνται και περισσότερο. Το να ήτανε κανείς καλός χτες δεν μετράει σήμερα, μπορούμε να πούμε ούτε κι αύριο. Η χαρά του παρελθόντος δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια στο άγχος του παρόντος, εδώ δεν υπάρχει η ανταμοιβή της ανάμνησης, ούτε η ικανοποίηση για το τι έχει ήδη επιτευχθεί, ούτε βέβαια η ευγνωμοσύνη του κοινού για την ευχαρίστηση που του δόθηκε εδώ και δύο εβδομάδες. Ούτε, ωστόσο, υπάρχουν για πολύ καιρό ο πόνος ούτε η αγανάκτηση που μπορούν να φανούν από τη μια μέρα στην άλλη ότι έχουν υποκατασταθεί από την ευφορία και την αγιοποίηση. Ίσως για αυτό το ποδόσφαιρο να είναι ένα σπορ που προκαλεί τη βία, όπως είπε ο Καμπρέρα: όχι όμως για τις κλωτσοπατινάδες αλλά για το άγχος. Αντίθετα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι έχει κάτι το ανεκτίμητο και που δεν συνηθίζεται να δίνεται στους υπόλοιπους κανόνες της ζωής: υποκινεί στη λησμονιά, πράγμα που ισοδυναμεί στο να πει κάποιος ότι «σε αυτό που δεν υποκινεί ποτέ είναι η μνησικακία, κάτι που μαθαίνει κανείς όταν είναι ενήλικας».