A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Карактеристика на ова време, или барем во развиениот свет, е тоа што луѓето ламтат за тишина, а не можат да ја најдат. Буката од сообраќај, постојаното ѕвонење на телефони, дигитални објави во автобуси и возови, телевизори кои трештат дури и во празни канцеларии, се бесконечна батерија и одвлекување внимание. Човековата раса се исцрпува себеси со бучава и силно го посакува спротивното - или во дивината, во широкиот океан или во некое прибежиште, сосредоточена на мир и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, и Ерлинг Каге, Норвешки истражувач, ги пишува неговите сеќавања за отпадите на Антарктик, каде што и двајцата се обиделе да побегнат. И сепак, како што г-ин Корбин истакнува во „Историја на тишината“, најверојатно тишината денес не е поголема од таа порано. Пред пневматските гуми градските улици биле исполнети со заглушувачко ѕвечење на тркала со метални краеви и потковици на камен. Пред своеволната изолација на мобилни телефони автобусите и возовите ечеле од конверзации. Продавачите на весници не ја оставале нивната роба во нем куп, туку ја рекламирале најгласно што може, како што тоа го правеле продавачите на цреши, љубичици и свеж бакалар. Театарот и операта биле хаос од извици и навивање. Дури и на село селаните пееле додека аргатувале. Сега не пеат. Тоа што се сменило не е толку нивото на бучава, за која и во претходните векови се жалело, колку што е нивото на одвлекување внимание, кое го окупира просторот каде што тишината може да надвладее. Се наѕира друг парадокс, бидејќи кога тишината навистина надвладејува - во длабочините на борова шума, во голата пустина, во одненадеж напуштена просторија - тоа често се докажува дека е повеќе обесхрабувачко отколку добредојдено. Ужасот се вовлекува; увото инстинктивно реагира на било што, без разлика дали е тоа шиштење на оган или птичји извик или шушкање на лисја, нешто што ќе го спаси од непознатата празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу. |