ProZ.com translation contests »
11th ProZ.com translation contest: "Contemporary society" » English to Greek » Entry #14243


Source text in English

Translation #14243

We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hem­pelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.

"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.

...

It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths.
Είμαστε συνηθισμένοι στα μεγαλεία στην περιοχή του Λονδίνου SE26. Η Κέλλυ Μπρουκ και ο Τζέησον Στάδαμ ζούσαν πάνω απ’ του οδοντίατρου. Αλλά καθώς τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ ηχούν στο ραγισμένο τσιμέντο του χώρου στάθμευσης έξω από το διαμέρισμά μου, είναι δύσκολο να μη θυμηθώ εκείνες τις φωτογραφίες της Πίξαρ Ποστ, των ευγενών που επισκέπτονταν οικογένειες που είχαν πληγεί από βομβαρδισμούς στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου. Η αποστολή της στην ταπεινή μου μεριά της συνοικίας είναι, πάντως, κάτι περισσότερο από απλή προσφορά συμπαράστασης. Η Χέμπελ – η γυναίκα που εφηύρε το ξενοδοχείο μπουτίκ, πριν καν αυτό γίνει γνωστό με αυτό τον όρο – έχει έρθει για να μου δώσει πληροφόρηση την οποία, αν κρίνω από τα διπλοσέλιδα των περιοδικών διακόσμησης και τα αγχωμένα δημοσιεύματα σε διαδικτυακές “ ΚΑΝ’ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ» σελίδες συζητήσεων, οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων στον Δυτικό κόσμο απελπισμένα ζητούν: Πως να κάνεις ένα συνηθισμένο σπίτι να μοιάζει και να λάμπει σαν μια σουίτα των 750 λιρών πεντάστερου ξενοδοχείου. Για την «Χεμπελίτιδα», σε αυτή την περίπτωση, το μεσαίο κομμάτι μιας τριώροφης Βικτωριανής μεζονέτας μετατράπηκε σε ένα σεμνό διαμέρισμα.
«Μπορείς να τα καταφέρεις», μου λέει καθώς ρίχνει μια ματιά στην κουζίνα μου. «Ο καθένας μπορεί. Κανένας απολύτως λόγος γιατί να μη μπορεί. Αλλά πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια μεταξύ των δωματίων. Μια ολοκληρωμένη, γενική ιδέα». Με λαχτάρα κοιτάζει πέρα από την έξοδο κινδύνου. «Και θα πρέπει ν’ αγοράσεις το διπλανό σπίτι φυσικά». Στ’ αστεία το είπε. Νομίζω.

...

Αξίζει να γίνει μια μικρή παύση όμως, για να σκεφτώ το παράξενο αυτής της παρόρμησης. Το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι ένας χώρος λησμονιάς. Θα μας θορυβούσε αν υπήρχαν σημάδια από τον προηγούμενο ένοικο, ιδιαίτερα καθώς πολλοί από μας πηγαίνουμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε στο σπίτι. Αναμένουμε, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου να έχει καθαριστεί με τόση επιμέλεια, λες και μόλις είχαν πάρει ένα πτώμα πάνω από το κρεβάτι (σε μερικές περιπτώσεις, θα έχει πραγματικά συμβεί κάτι τέτοιο). Το εσωτερικό ενος σπιτιού αντανακλά την αντίθετη άποψη. Αποτελεί μια αποθήκη αναμνήσεων. Η ιστορία αυτών που έχουν κατοικήσει σε αυτό θα πρέπει να βρίσκεται στις φωτογραφίες επάνω στο τζάκι, στις εικόνες στον τοίχο, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, αυτοί θα ήταν γελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς, ή πιθανοί ψυχοπαθείς.


Discuss this entry