We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Мы прызвычаіліся да раскошы лонданскага раёна SE26: Кэлі Брук і Джэйсан Стэтхэм раней жылі над стаматолагам. Але калі туфлікі Анушкі Хэмпэл даткнуліся да парэпаных ходнікаў паркоўкі пад вокнамі маёй кватэры, мне цяжка было не згадаць фотаздымкі са штотыднёвіка "Пікчэр Пост": каралеўская асоба наведвае сем’і, пацярпелыя ад бамбёжкі падчас другой сусветнай вайны. Аднак яе місія ў маім сціплым прадмесці ― не спачуванне. Хэмпэл ― жанчына, якая вынайшла бутык-гатэль яшчэ да таго, як ён атрымаў гэтае найменне. Яна з’явілася, каб даць мне параду, якой адчайна прагне палова ўласнікаў нерухомасці Захада, мяркуючы па агромністых публікацыях у часопісах аб інтэр’ерах і жарсных паведамленнях на форумах аматараў майстраваць: як надаць звычайнай хаце выгляд і атмасферу пяцізорачнага гатэля коштам £750 за ноч. У нашым выпадку перахэмпэлізаваць сціплую перапланаваную кватэру, пабудаваную сярод трохпавярховага аднакватэрнага дома віктарыянскай эпохі на два канцы. “У цябе атрымаецца,” ― заявіла яна, зірнуўшы на маю кухню. “Любы чалавек на гэта здатны. Не бачу, чаму не. Аднак паміж пакоямі мусіць існаваць пераемнасць. Патрэбна раскрываць прастору ў адпаведнасці з адной ідэяй”. Яна тужліва паглядзела на пажарную лесвіцу. “І ты проста абавязаны купіць суседні дом”. Спадзяюся, яна пажартавала. ... Аднак варта прыпыніцца, каб разглядзець абсурднасць падобнай задумы. Пакой у гатэлі – месца без памяці. Нас турбуюць сляды папярэдняга госця, асабліва таму, што многія з нас селяцца ў гатэлі, каб тварыць тое, што мы нізавошта не рабілі б дома. Гатэльны нумар мусіць быць стэрыльна чыстым, як быццам з ложка толькі што прыбралі нябожчыка. (Дапраўды, такое часам здараецца). Хата ― адлюстраванне адваротнай ідэі: яна мусіць быць склепам успамінаў. Гісторыя жыхароў месціцца ў фотаздымках на каміне, карцінах на сценах, кнігах на паліцах. Калі б гатэльныя нумары былі людзьмі, яны былі б усмешлівымі ахвярамі лабатаміі альбо ціхімі псіхапатамі. |